On Dördüncü yüzyıl için Petrarca, On Sekizinci yüzyıl için Voltaire neyse, On Beşinci yüzyıl için de Erasmus’un o olduğu söylenir. Pagan klasikleri ve Hıristiyan Kilise Babalarının eserleri konusundaki yetkinliği, Erasmus’a “İnsancıların Prensi” unvanını kazandırmıştır. Teknik olarak, bir keşiş ve rahip olmasına karşın, gezgin bir âlim gibi yaşamış, tüm Batı ülkelerinin entelijansiyasıyla münasebet kurmuştur. On Altıncı yüzyılın erken dönemlerinde, ciltler dolusu eserlerinden, Kuzeyli İnsancıların çoğunluğu tarafından kabul edilen düzenli ve açık bir program kotarılmış, dini, siyasi ve tedris bir reformun temeli olarak kullanılmıştır. Erasmus’un beş önemli eserinden alınan aşağıdaki bölümler, Reform döneminin eşiğindeki Avrupa toplumunun hastalıklarının teşhis ve tedavilerine ilişkin önerilerini içermektedir.

Erasmus, Deliliğe Övgü [Morias enkomion seu laus stultitiae] adlı en ünlü eserinde, yaşadığı dönemin toplumsal kötülüklerini Yunan hiciv yazarı Lucianus’un yöntemini kullanarak teşhis eder. Tüm eserleri gibi, Deliliğe Övgü de Latince yazılmış olmasına rağmen, çok geniş bir okur kitlesine ulaşmış, kendisi hayattayken yirmi yedi baskı yapmıştır. Kitapta, Delilik Tanrıçası Ate konuşmakta, her sınıftan erkeğin kendi hâkimiyetinde olduğunu iddia etmektedir. Ate, Zeus tarafından Olympos’tan (cennetten) kovulan tanrıçadır.